La tía poseída, el mal de ojo y los hechiceros / La zia posseduta, il malocchio e i fattuchieri

Audio

Clasificación

Fecha de registro:
Referencia catalográfica: 1475n

Informantes

Recopiladores

Notas

Este registro ha sido editado en el marco del proyecto de I+D del Ministerio de Ciencia e Innovación “El corpus de la narrativa oral en la cuenca occidental del Mediterráneo: estudio comparativo y edición digital (CONOCOM)” (referencia: PID2021-122438NB-I00), financiado por la Agencia Estatal de Investigación (AEI) y el Fondo Europeo de Desarrollo Regional (FEDER).

Transcripción

Traducción

Entonces, tenía una tía, como el primo de mi padre se había aplastado la cabeza con el autobús cuando iba a San Gabriel, entonces, el camino era estrecho, sacó la cabeza fuera, pasó algo y le aplastó la cabeza. La hermana de mi padre tenía este espíritu en el cuerpo, dentro y, cuántas veces, yo no me lo quiero creer, pero decía que hablaba con san Gabriel en persona y veía a Jesucristo, veía estas cosas. Pero no era hechicera, porque tenía que hacer muchas cosas, pero cuando me tocaba, se me quitaba todo, ya no veía estas cosas.

Esto me pasó, de verdad lo pasé mal mal.

Y después, otra vez, cuando empecé con mi marido, no sé qué me dieron, qué me hicieron, me sentí mal, me vino fiebre fuerte fuerte, la tuve mucho tiempo. Entonces, esto hablo…, me casé en el sesenta, esto hablo del 57, 58. Entonces, me vino esta fiebre y no se me iba. Fui al médico y me gasté dieciséis mil liras en medicinas, en aquellos tiempos dieciséis mil liras..., dinero había poco. Gasté este dinero, nada, la fiebre no se iba, me había hecho novia con mi marido, viene mi suegra y dice:

–¿Pero a esta la fiebre no se le va? Está cogiendo mal color –dijo, la cara se me había puesto blanca–, está cogiendo mal color. ¿Sabes qué puedes hacer?, –dijo–. Dame una camiseta, una prenda que te hayas puesto. Ahora mismo voy. Hay uno en Guardiagrele.

Tú te crees que yo con estas cosas, yo no creo en esas cosas, pero cuando hace falta hay que ir a todos sitios. Esta me dio unos polvos, unas cosas que me tenía que tragar. Pero la fiebre pasó, me curé, pero hasta que me puse bien... Me dijeron que o lo había tragado o lo había pisado, lo que me hicieron.

Yo pensaba que alguien me había cogido y me había llevado a casa y me hicieron comer unos dulces, pero después pensándolo, a lo mejor fue otra que me lo echó por celos, porque yo era novia con mi marido, tenía dieciséis años y otro venía detrás de mí, pero la otra señora que estaba interesada en este, y aunque yo era novia, en verano este venía detrás de mí.

Entonces, dije:

–¡Pero es que estoy loca! Que me dé... Si yo soy novia desde hace mucho tiempo ¿Ahora me voy a ir con ese? Pero no se lo quería creer o no quería..., pero yo no es que hablaba con él, él venía detrás de mí. Si yo estaba... antes se iba a trabajar al campo con los vecinos, este venía a trabajar al campo porque venía detrás de mí.

Y toda esta historia, o hicieron que me lo comiera o que lo pisara, pero en aquel periodo tuve un montón de problemas, me las vi negras, negras, negras, y cuando ahora se lo cuento a alguien, hay quien se lo cree y quien no.

¿Sabes qué digo? No creer está bien, pero si te hace falta porque no te curas con medicinas, se busca otra solución, porque hay gente mala, me decía mi tía, porque ella estaba en medio, pero no lo hacía por dinero, lo hacía por ella o por alguien. Mi madre, por decir, le daba algo para la casa, alguna vez, porque sabía que no tenía, pero no porque lo pedía ella.

Yo, con todo lo que me pasó de aquella manera, pero nunca he creído, no es que esté obsesionada con que hay que ir a un hechicero. Pero ahora te da miedo, porque ahora hay demasiados. ¿Sabes a quién creer? A los que no cobran nada, porque no lo hacen por dinero.

 

 

Transcripción

Allor, tenev zim, siccom lu cugin de padrm ha stat schiacciat la cocc in mezzo all’autobus pa ì a San Gabriele, allor, le sctrad ern piccul, ha affacciat la cocc for, ha passat nu cos i gl’ha schiacciat la cocc. La surell de padrm tenev stu scpirit in corp, addoss e, quant vot, je non voj cred, ma dicev ca ess parlav ing san Gabriele in person i vidav Gesù Crist, vidav ste cos. Però non facev la maan, picchè dovev far tant procediment, però quann me toccav ess a me, mi se n’annav tutt, non vedev chiù nient.

Quess lo so passat, verament lo so passat brut brut.

E dapù n’atra vot quann so it ing maritm, non so che m’hanno dat, cos m’hann fatt, mi so intis mal, m’ha venut le febbr fort fort, le so tenut parecch temp. Mo quess parl…, mi so spusat a lu sessant, quess parl de lu 57, 58. Allor, m’ha venut ste febbr e non se n’andava. Va a lu duttor e spenn sedicimila lire de medicin, a quei tempi sedicimila lire…, quattrin ce ne sctava poc. Spenn scti quattrin, nient, la febbr non se n’andav, mi er fidanzat ing maritm, ve socm e fa:

–Ma a quess la febbr non se ne va? Scta a pià nu brut culor –ha dett, lu vis mi s’avev sbianchit,– scta a pià nu brut culor. Si chi vù fa?, –ha dett– Damm na canottier, n’indument che port addoss. Mo vaj. Scta un a Guardiagrel.

Tu ci cred che a me ing le cos, je non lo cred a scte cos, ma quann ti serv, bisogn ì a tutt le part. Quessa qua m’ha dat delle polver, delle cos che m’avev prend pi voc. La febbr se n’ha passat, però mi so guarit, però pa rimetterm apposct… M’hann dett ca me l’hann fatt o mangiar o calpistar, quell che m’hann dat.

Je so pensat ca caccun m’ha pres ing la forz e m’ha purtat a la cas e m’hann fatt mangiar dei dolci, però dapù ripensand, fors ca sctat un atr per gelosia me l’ha fatt, picchè je stav fidanzat ing maritm, tenev sedicc ann e chill’atrun me veniv arret, però l’atr signora che er interessat a quess, tutt che er fidanzat, d’esctat ma veniv arret.

Allor, so dett:

–Ma che so pazz! Mi pozz pià… Si io so fidanzat in cas da tanto tempo. Mo mi vaja a pià quell? Però non c’ha volut cred o non c’ha volut cos, però je ni è che cià parlav, lui veniv propr arret. Si je sctav... allor s’iv a lavurà a la campagn unit a lu vicinat, quell veniv a lavurà a la campagn pa venì arret a me.

E tutt sa sctor, o me l’hann fatt magnà o me l’hann fatt capistar, però a cul period so passat li guai, guai ner ner ner, e se mo lo raccont a cacchedun, ci scta chi crede e chi no.

Sai che dico? Non credere va ben, però se ti serv ca tu n’ge la fai ing le medicin, si prov pur n’atra sctrad, picchè la gent cattiv ci scta, ma dicev zim, picchè lei cià stav immezz, ma ni è che lo facev pe li quattrin, lo facev pe lei o pa cacchedun. Mamma me, pe dire, gli dav caccos de cas, cacche vot, ca sapeva che non c’avev, ma non picchè lo volev lei.

Je, con tutt ca ci so capitat in ghela maner, però non ho mai credut, propr ca i so fissat che aia ì a na maan. Però mo ti fa paur, picchè mo tropp ce ne sctann. I sì a chi cred? A quell che non si pijinn nient, picchè non lo fann pe li quattrin.