Audio
Clasificación
Informantes
Recopiladores
Notas
Personas presentes durante la grabación: Maria Pop, Ionel Pop.
Notas de Alexandra Chereches
La doina es un género musical frecuente en las canciones amor y de dolor, en las relativas a los haiduci o bandidos, las concernientes a los lăutari (músicos romaníes), las composiciones del servicio militar, las pastorelas, etc. Por ello, presenta los motivos de la soledad, el desamor, la distancia de los seres queridos… Las repeticiones y los paralelismos, así como el tempo rubato que ha estudiado Béla Bartók, dotan a las doine de la aflicción que normalmente las caracteriza.
Bibliografía
Bartók, Béla (1913). Chansons populaires roumaines du département Bihar (Hongrie), Bucarest: Librăriile Socec & Comp.
Cortés, Luis L. (1955). Antología de la poesía popular rumana, Salamanca: Universidad / CSIC.
Popinceanu, Ion (1973). “La doina, canción popular rumana”, Románica, 6: 175-185.
Transcripción
El que escuche mi canto,
el que escuche mi canto,
podrá saber, podrá ver
que no me quedaré mucho por aquí.
Podrá saber, podrá ver
que no me quedaré mucho por aquí,
añoranza, oh, añoranza.
Porque yo me iré de aquí,
porque yo me iré de aquí
donde los días sean cortos
y la gente más buena.
Aquí los días son largos
y toda la gente es vil,
añoranza, oh, añoranza.
Pobres caminos míos,
pobres caminos míos,
crecerán en ellos hierbas y ramas.
Crecerán hierbas y ramas
hasta que los vuelva a pisar,
añoranza, oh, añoranza.
Crecerán hierbas y ortigas,
crecerán hierbas y ortigas
hasta que los vuelva a pisar,
hasta que los vuelva a pisar.
Crecerán hierbas y tréboles
hasta que yo regrese,
añoranza, oh, añoranza.
¶
Hai, sine aude gura mé, măi,
da’ sine aude gura mé, măi,
póte şti, póte vidé, măi,
că pe aisi n-am de-a şădé.
Póte şti, póte vidé,
că pe aisi n-am de-a şădé, măi,
ş-apă’ nu, dorule, nu, măi.
Hai, că m-oi duse di pe aisi, măi,
da’ că m-oi duse di pe aisi, măi.
Hai, hai, une-or si zîlile mnisi, măi,
şî oaminii mai voinisi.
Aisea zîlile-s mari
şî oaminii tăţi tălhari, măi,
ş-apă’ nu, dorule, nu, măi.
Hai, sărasi cărările mele,
da’ sărasi cărarile mele,
hai, creştea’ iarbă şî nuiele.
Creştea’ iarbă şî nuiele
pân-oi mai umbla pe ele,
pân-oi mai umbla pe ele,
ş-apăi nu, dorule, nu, măi.
Hai, creştea’ iarbă şî urzâsi, măi,
da’ creştea’ iarbă şî urzâsi, măi,
hai, pân-oi mai umbla pe aisi, măi,
pân-oi mai umbla pe aisi.
Creştea’ iarbă şî trifoi
pân-oi mai vini-napoi
ş-apă’ nu, dorule, nu, măi.